Home is where the backpack is

Lieve vriendjes en vriendinnetjes,

Het is een tijdje geleden sinds jullie iets van ons gehoord hebben! Wij zijn niet van de aardbodem verdwenen maar zitten in Bolivia, en internet is daar niet zo vanzelfsprekend. Maar eerst hebben jullie nog twee doldwaze weken Mendoza tegoed!

In Mendoza voelden we ons na een tijdje echt thuis. Het vrijwilligerswerk werd elke dag leuker, en we zijn van awkward-kindervrienden naar rasechte pro´s getransformeerd. We wonnen het vertrouwen van de moeders en van de kinderen, en we waren trotse mama´s toen Leonela geluidjes begon te maken en Alejandro ´agua´ zei. De laatste dag hebben we met de kinderen gevingerverfd, tot blijdschap van de mama´s en de staf, want alles zat onder de verf.

Het huis van Rosa werd na een tijdje ons huis, en Rosa werd onze surrogaat mama/oma. Vooral als wij onze spullen weer eens door het huis lieten slingeren of dingen verloren, was ze op dreef. ´Als ik jullie moeder was, gooide ik jullie spullen op straat!´ of ´Sophie is als een vogel, ze woont op de maan´. Op onze laatste avond (goede vrijdag) kwam al haar familie langs om te eten en natuurlijk de twee Holanders bezoeken waarover Rosa al veel had verteld. Nadat ze dertig keer had gezegd hoe knap haar zoon wel niet was (omdat hij op haar leek) verzuchte ze tegen hem ´viven comiendo´ wat zoveel betekent als dat wij etend door het leven gaan. We missen Rosa wel, net als haar diva-kat Cleopatra en de gekke Luanne, onze Canadese huisgenoot, waarvan Rosa helemaal gek werd.

Ook hebben we ervaren hoe het is om op een roadtrip te gaan met een Argentijn. Plannen die om de 5 minuten veranderen gaan onze Nederlandse petten te boven. Het werd een hele spontane middag: tikkertje doen om de benen te strekken, ´s nachts naar de sterrenkijken en een bodega van de beste rode wijn van Argentinie. We draaiden muziek die met een pollepel werd versterkt en speelden spelletjes zoals animal in the head (dier in het hoofd). Vooral Gaby de Argentijn stelde de juiste vragen: Is it famous from a movie?

Maar aan al het leuke komt een eind, en zo ook aan onze tijd in Mendoza. We stapten op de terrorbus naar Salta, ten noorden van Mendoza. Zestien uur in een semicama, slechte films, stank, klammigheid, niet wat je noemt een feestje. Aangekomen in Salta was het groen! Mendoza was droog en dor, maar in salta zagen we voor het eerst weer gras. Hier ontmoetten we al snel Gijs. Eef was even heel romantisch met Died aan het skypen en waande zich een anonieme Nederlander in de tuin van het hostel met wat Argentijnen. Nadat ze had opgehangen zei een vermeende Argentijn: ´Zo, lekker met thuisfront geskypet?´ Gelukkig is Gijs een toffe brabo en is het een beetje ons lang verloren broertje. Gijs bracht Manon in en samen zijn we the fearsome foursome. Manon is ook een brabo en ze zijn samen echt een fantastisch duo. Als Gijs iets van emoties toont dan zegt Manon: ´Gijs, hier krijg ik echt hangtieten van´.

We hebben al heel wat avonturen beleefd. Zo zijn we een keer naar een peña geweest, een café waar je kan eten en waar live muziek wordt gespeeld. De band had het groepje gringo´s al snel in de gaten en het duurde niet lang voordat Manon ten dans werd gevraagd. Dit was nog semi-grappig, maar toen Eef op het podium moest komen om een serenade te ontvangen had iedereen plaatsvervangende schaamte. Achteraf kunnen we er om lachen. Ook zijn we met een gids in een auto naar Purmamarca gecrosst, een dorpje waar de mooiste berg van Argentinie staat. We hadden het getroffen met onze gids dachten we, een chille gast die tenminste Engels sprak. Later op de dag kwam hij los en vertelde hij over zijn sexapades met zijn toeristen, en dat hij een piemelpiercing had. (Hij heet bij ons dus nu ook ´piemelpiercing´). Op deze trip aten we lamastoofpot, het nationale dier van het noorden van Argentinie. We zagen ook veel afgelegen dorpjes in the middle of nowhere, met drie huizen en een hele kudde lama´s. De gids vertelde dat deze mensen door de zon snel overlijden aan huidkanker, best wel heftig!

Toen kwam de avond dat wij de grens overstaken naar Bolivia! Niet zoals normale reizigers via San Pedro de Atacama, maar via La Quiaca. We namen de nachtbus naar La Quiaca, staken lopend de grens over (een uur wachten in de kou!!) en waren toen in Villazon, Bolivia. Argentinie en Bolivia zijn buurlanden, maar konden niet verschillender zijn. Bolivia is arm, en de meeste wegen zijn onverhard. De busreis naar Uyuni (waar we nu zitten) viel onder bus from hell. Zes uur lang in een naar ui stinkende bus, geen airco, over de engste bergweggetjes. Aangekomen in Uyuni, waar we meteen een tour wilden boeken over de zoutvlaktes, wachte ons een verassing: er was een staking. Natuurlijk. Alle wegen rondom Uyuni waren afgesloten, net als het tankstation. (voor degenen die denken, oh, dan ga je toch even naar een ander tankstation, sla google maps er eens op na) We zaten dus vast in Uyuni, door ons omgedoopt tot Uyuniemand. Er is hier namelijk niets te doen. Soof ontdekte een speeltuin (Met glijbaan) en was zo blij als een kind. De rest van de dag belosten we met alle andere gestrande reizigers om wat biertjes te gaan drinken, wat op een hoogte van +3km wel errug snel naar je hoofd stijgt. Eef bedacht dat het wel een leuk idee was om een hond een slipper te laten apporteren, wat ertoe leidde dat ze de straten van Uyuni goed heeft verkend op een slipper terwijl ze de hond achterna liep.

De volgende dag fixten we een tour, drie dagen door het prachte landschap. Uyuniemand werd Uyunited. Maar dat is voor de volgende keer!! (SPANNEND!!)

Dikke kussen,
Soof en Eef