Mendoza I

Hola cariños,
Wij zitten onderhand al twee weken in Mendoza, ten noorden van Bariloche. In deze stad doen we ook vrijwilligerswerk in kliniek Conin, een kliniek waar moeders en hun ondervoede kinderen intern verblijven.

Conin
´s Ochtends gaat de wekker om 7 uur, het is dus een gezellige boel bij ons aan de ontbijttafel. (goeie voorbereiding op co-schappen..) Om 8 uur stipt verlaten wij het huis om de bus te nemen naar de wijk Las Heras, waar de kliniek gevestigd is. Las Heras is een arme wijk, waar, zoals onze gast-oma ons al voor waarschuwde, het nog wel een gevaarlijk kan zijn. (´Jullie moeten maar vragen aan de buschauffeur of hij jullie voor de deur af wil zetten!!´) We zijn al een aantal keer de mist in gegaan met de bus, lees onder busperikelen. Eenmaal aangekomen bij Conin trekken we onze witte jassen aan en gaan naar boven, waar je de kinderen al hoort. Onze taak is deze blagen een beetje te vermaken gedurende de dag, en de moeders te helpen bij het voeden. De meeste moeders hier zijn jonger dan wij en hebben al een of twee kinderen.. We zijn verliefd geworden op Alejandro, een popje van 2 jaar, met krullen en puppy-eyes. Zijn hobby is torens bouwen en omgooien, en spelen dat hij een paard is. We blijven tot half 2, waarna we naar Plaza Independencia gaan voor onze welverdiende maaltijd en een siësta want na een halve dag zijn we gesloopt! Respect voor alle mama´s en papa´s!

Casa de Rosa
Misschien hebben sommigen van jullie het al meegekregen, maar we zijn alweer verhuisd in Mendoza. We begonnen in een appartement van een kattenvrouwtje die het woord schoonmaken niet zo nauw nam en waar een penetrante kattenpoeplucht in het appartement hing. De lichten mochten nauwelijks aan en het was er viesssss. (en je kent ons, als wij iets vies vinden, dan is het wel echt vies) We zijn zelfs een beetje afgekickt van onze kattenliefde. Gelukkig konden we heel snel overgeplaatst worden naar het appartement in het huis van Rosa, onze gast-oma, een toffe vrouw van in de 60. Als wij om 7 uur opstaan, staat Rosa al buiten het stoepje te vegen, en de rest van de dag is ze bezig met schoonmaken, alles is suuuperschoon! Cleopatra, haar kat, krijgt een echt star-treatment met melk en tonijn. Het is wel lachen met Rosa. Zo houdt ze van de Wals, die ze keihard draait als ze dansend schoonmaakt. Nadat ze onze was had gedaan, kwam ze naar ons toe: Chicas, ik heb een vraagje.. Jullie ondergoed, dat is wel ERG klein! Ik ken wel klein ondergoed, maar zooo chicito?? Verder is ze heel lief en bezorgd, zegt altijd dat we een trui/paraplu moeten meenemen, heel cute!

Busperikelen
Oké, nu komen de verhalen waar jullie op zaten te wachten, de debiele Sop & Eef stories vers van de pers. We zijn inmiddels gewend van Buenos Aires dat bussen niet op schema rijden dus dat je maar gewoon moet wachten totdat de juiste bus bij de halte is. Alleen hier in Mendoza hebben ze het nog even wat moeilijker gemaakt: Het nummer van de bus staat echt in lettertype 5 op ruit, dus je ziet pas welke het is als hij eigenlijk al gepasseerd is. Ook hebben ze in de stad Mendoza bijvoorbeeld 3 keer de straat Belgrano, maar dan ieder in een aparte wijk. Het is al zo vaak voorgekomen dat we dachten dat we de goeie bus instapten, maar uiteindelijk toch de hele andere kant opgingen, daar te laat achter kwamen, ergens uitstapten, een taxi moesten zoeken, en uiteindelijk meer moesten betalen dan als we een taxi vanuit huis zouden nemen. Het is ook al vaker voorgekomen dat we helemaal niet wisten waar de bus ons heenbracht, dat we maar een heel rondje bleven zitten. Je ziet die buschauffeur denken: twee meisjes, te zomers gekleed, kaart op schoot, om zich heen kijkend.. We leren hier in ieder geval wel schaamte van ons af te zetten.

Het toppunt van de busperikelen was wel de dag dat we naar Parque San Martin wilden gaan. Van te voren heel netjes geresearched welke bus we moesten nemen, een half uur bij de bushalte gewacht, de goeie (dachten we) bus genomen, maar Parque San Martin nooit gezien. Uitgestapt waar we waren ingestapt, weer een verkeerde bus genomen, wel gelukkig in het centrum beland, daar de toeristenbus genomen (zo een met open dak, waar je toerist mag zijn en je niet hoeft te schamen) en die stopte wel bij San Martin! Fietsen gehuurd, verdwaald in het park (ja dat kan echt), verregend, maar toch een leuke dag gehad!! Met de toeristenbus terug naar centrum, daar de verkeerde bus gepakt, diep in de wijk Las Heras gedropt, nieuwe bus gevonden, weer in het centrum, uiteindelijk een taxi naar huis genomen. Wij vragen ons af, overkomt dit nou echt alleen ons??

De busperikelen in Las Heras waren wat minder gezellig, de eerste dag dat we alleen naar Conin moesten misten we natuurlijk onze uitstaphalte (er zou ook ooit iets meteen goed gaan bij ons) en we zijn maar op goed geluk ergens uitgestapt. Zonder kaart, zonder telefoon, daar stonden we dan, in de gevaarlijkste wijk van de stad. We klampten een lief uitziende vrouw aan en zij hielp ons gelukkig een stuk de goeie richting op. Een andere keer, toen onze-medevrijwilligster Eline wat foto´s wilde maken van de wijk en we een beetje door Las Heras liepen, werden we aangehouden door een bus. Dat we echt in moesten stappen, omdat het verderop gevaarlijk was! De mensen hier zijn zo lief, ze zien onze toeristen-heid en ze willen ons allemaal helpen.


Op Televisie
Op vrijdagavond, toen we met Harmke (een vriendin van Soof uit NL), haar Argentijnse lover (Gaby) en een vriend van hem (Ludovico) bij een Irish pub wat zaten te eten en te drinken, werden er ineens vijf biertjes op onze tafel gezet. De ober ratelde voor ons iets onverstaanbaars in het Spaans, maar Gaby had het wel verstaan. Hij zei dat er zo een cameracrew kwam om ons te r interviewen. Daar geloofden we natuurlijk niks van, en wedden om een ijsje dat het een Chiste was. Na een uur, waarin er niks vreemds was gebeurd, en we al aan het fantaseren waren over welke smaken we op ons ijsje zouden nemen, kwam er ineens een filmploeg en een presentatrice bij ons aan tafel zitten!! Ze waren van TV Mendoza (dus oke, we zijn geen internationale filmsterren in wording, maar het is een begin) en deden wat interviews over toerisme. Uiteindelijk moest Eef een ei-op-een-lepel-en-dat-in-je-mond wedstrijd rennen/lopen tegen Ludovico (die zich om een onverklaarbare reden had voorgedaan op TV als Venisius da Silva uit Brasil) en Eef won!! De Hollandse eer is hooggehouden!

Dit waren de Highlights uit Mendoza! We hebben natuurlijk ook al een bodega (wijntour) gedaan waar onze vaders jaloers op zouden zijn, paardgereden (Eef voornamelijk gehobbeld) en een barbeque gegeten waar onze broers jaloers op zouden zijn, en de Andes verkend! Volgend weekend staat Santiago de Chile op de planning, daar meeten we wat vriendjes uit Buenos Aires! Kortom, maak jullie vooral geen zorgen om ons. Als wij even van de aardbodem zijn verdwenen zitten we vast gewoon even in de vekeerde bus.

Besos y abrazos,

Soof & Eef